ORTOPEDIA I TRAUMATOLOGIA NARZĄDU RUCHU

 tel. 61 428-43-43

ARTROSKOPIA

Artroskopia stawów –oznacza metodę operacyjną polegającą na wprowadzeniu do wnętrza stawu układu optycznego przez niewielkie, zwykle kilkumilimetrowe nacięcie i przez kolejne nacięcia podobnej wielkości narzędzi, którymi dokonuje się czynności leczniczych. Metoda ta minimalizuje uszkodzenia torebki stawowej i innych powłok stawu, co istotnie wpływa na przyśpieszenie funkcji stawu i redukuje dolegliwości bólowe pooperacyjne.

Artroskopia stawu kolanowego – wykonuje się tą metodą liczne procedury lecznicze. Do najczęstszych należą:

[spoiler title=”czytaj więcej”]

– naprawa uszkodzonych łąkotek – usunięcie uszkodzonych fragmentów lub szycie łąkotki

– naprawa świeżych i zastarzałych uszkodzeń chrzęstnych – ponowne wszczepienie oderwanych fragmentów chrzęstnych, wyrównywanie ubytków chrzęstnych, leczenie metodą mikrozłamań, plastyki mozaikowe własnymi przeszczepami lub preparatami chrząstko i kościozastępczymi

– synowectomia czyli usuwanie przerośniętej błony maziowej stawu najczęściej w chorobach reumatoidalnych

– plastyki (naprawy) uszkodzonych więzadeł krzyżowych kolana przeszczepem własnym lub obcym

Powyższe procedury mogą być łączone w czasie jednego zabiegu.

Poza tym w naszej placówce wykonywane są również za pomocą artroskopii inne procedury, często dobierane indywidualnie dla potrzeb poszczególnych schorzeń stawu kolanowego.

Artroskopia stawu barkowego

[spoiler title=”czytaj więcej”]

– wykonywana z 3-5 nacięć zwykle 1-2 cm w zależności od rodzaju zabiegu. Do najczęściej stosowanych procedur w tym zakresie należą:

– plastyka (ponowne przytwierdzenie za pomocą kotwic uszkodzonego obrąbka stawowego) w niestabilnościach stawu barkowego najczęściej pourazowych

– naprawa uszkodzonych ścięgien poruszających kością ramienną w tzw. zespole mankietu lub stożka rotatorów barku ( wszywanie przyczepów ścięgien za pomocą specjalnych kotwic)

Artroskopie stawów skokowych i łokciowych są rzadziej wykonywane zwykle dla usuwania wolnych fragmentów chrzęstnych lub chrzęstnokostnych upośledzających pracę stawu lub z powodu zmian pourazowych

ENDOPROTEZOPLASTYKA

Endoprotezoplastyka stawu biodrowego

Stawy biodrowe – endoprotezy implantowane są z powodu zniszczenia stawu w przebiegu chorób zwyrodnieniowych (wtórnych- na skutek wcześniejszych innych chorób np. reumatoidalnego zapalenia stawów, czy zmian pourazowych i tzw. idiopatycznych czyli takich, gdzie przyczyna nie jest znana), a w szczególnych przypadkach jako leczenie świeżych złamań w obrębie stawu biodrowego, gdy szansa na wygojenie naturalne jest bardzo mała.

Endoprotezy mogą być:

– częściowe (połowicze), gdy wymieniane jest na sztuczne zakończenie bliższe kości udowej a panewka miednicy pozostaje naturalna. Te stosuje się zwykle jako zaopatrzenie złamań szyjki kości udowej u chorych w podeszłym wieku i takich, gdzie rozleglejszy zabieg zwiększał by istotnie ryzyko ciężkich  powikłań ogólnych (np. wyniszczenie organizmu, ciężkie choroby układu naczyniowego  i oddechowego)

– całkowite, czyli takie, które zastępują panewkę stawu biodrowego w miednicy i równocześnie zakończenie bliższe kości udowej.

[spoiler title=”czytaj więcej”]

Sposób trwałego zakotwiczenia elementów protezy w kości dzieli je na:

– cementowe, gdzie sztuczna panewka i/lub element udowy, czyli trzpień są mocowane w kości za pomocą cementu kostnego nazywanego też klejem (zwykle jest to związek akrylowy)

Zaletą tej metody jest możliwość natychmiastowego pełnego obciążania stawu, co nie jest bez znaczenia u chorych w podeszłym wieku i znacznie osłabionych oraz cena implantu, natomiast wadą jedynie kilkunastoletni średni czas prawidłowego funkcjonowania protezy (dochodzi tu częściej nie do zużycia mechanicznego elementów protezy, lecz do utraty mechanicznego połączenia protezy z kością, zwanego potocznie obluzowaniem)

– bezcementowe mocowane na zasadzie wbijania lub wkręcania elementów protezy w kość. Protezy te mają porowatą powierzchnię, często pokrywaną hydroksyapatytem (naturalnym mineralnym składnikiem kości). Prowadzi to przy prawidłowo przeprowadzonej operacji do „wrośnięcia” kości w porowatą powierzchnię protezy stawu i uzyskania trwałego połączenia (co trwa zwykle od kilku do kilkunastu tygodni)

Element biodrowy (panewka), jak i udowy (trzpień), wymagają połączenia działającego jak łożysko. Osiąga się to najczęściej za pomocą wkładki do metalowej panewki i idealnie dopasowanej kulistością do niej głowy nakładanej na trzpień. Wkładka i głowa mogą być wykonane z materiałów ceramicznych, albo też z polietylenu wysokiej gęstości (wkładka) lub z metalu (głowa). Możliwe są też połączenia ceramicznej głowy z polietylenową wkładką panewki. Każdy z tych sposobów ma swoje zalety i wady i zwykle jest stosowany indywidualnie w porozumieniu i za zgodą chorego według sugestii lekarza leczącego.

Zaletą metody bezcementowej jest długowieczność użytkowania endoprotezy bez obluzowania, natomiast niedogodnością jest konieczność kilku lub kilkunastotygodniowego chodzenia o kulach bez obciążania operowanej kończyny potrzebnej do integracji elementów protezy z kością, jak również koszty implantu.

Inne rodzaje endoprotez stawu biodrowego stosowane są rzadziej i są dobierane indywidualnie, a ich zasadność  implantowania wyjaśnia choremu lekarz.

[/spoiler]

Endoprotezoplastyka stawu kolanowego całkowita

[spoiler title=”czytaj więcej”]

Wykonywana w chorobie zwyrodnieniowej stawu, zarówno wtórnej (na skutek wcześniejszych chorób, czy urazów), jak i idiopatycznej (bez uchwytnej przyczyny).

Elementy endoprotezy to element udowy naśladujący naturalne kształty dalszego zakończenia kości udowej i piszczelowy, zwykle płaski oraz polietylenowa wkładka dopasowująca elementy metalowe i spełniająca warunki amortyzujące i łożyskujące.

Elementy metalowe mogą być implantowane za pomocą cementu kostnego lub w sposób bezcementowy. Niestety średni czas prawidłowego funkcjonowania protezy nie różni się zbytnio dla obu tych metod i wynosi kilkanaście lat.

[/spoiler]

Osteotomia piszczeli w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kolana – u chorych z chorobą zwyrodnieniową kolan najczęściej ulega szczególnemu zniszczeniu przyśrodkowa część stawu kolanowego. Dla zapobieżenia dalszemu szybkiemu zniszczeniu stawu dokonuje się przecięcia kości piszczelowej  poniżej  i ustawienia jej  z zagięciem kątowym takim, by kolano ustawione było nieco koślawo. Dzięki temu zabiegowi staw kolanowy zwiększa swoje obciążenie w bocznej (zwykle nieuszkodzonej) części, a zniszczona część przyśrodkowa zostaje częściowo odciążona. Dodatkowo zabieg poprawia ukrwienie kości. Po okresie kilku tygodni można kończynę obciążać. Oczekiwanym rezultatem jest zniesienie lub redukcja dolegliwości bólowych oraz spowolnienie choroby zwyrodnieniowej, co odsuwa w czasie konieczność założenia endoprotezy.

Zabiegi w obrębie stopy z powodu koślawych paluchów, poprzecznego płaskostopia, palucha sztywnego

Wykonuje się je dobierając metody operacyjne i zakres indywidualnie dla każdego chorego z uwzględnieniem obrazu klinicznego i radiologicznego.

[spoiler title=”czytaj więcej”]

Istnieje wiele technik operacyjnych zarówno wykonywanych na tkankach miękkich, jak  i na kościach. Mają one po wygojeniu dać prawidłową funkcję i wygląd stopy. Zabiegi wykonuje się najczęściej w znieczuleniu przewodowym, polegającym na podaniu środka znieczulającego wokół nerwów w dole podkolanowym. Daje to zwykle kilkunastogodzinne znieczulenie operowanej stopy (nawet do 36 godzin),co ma duże znaczenie dla komfortu pacjenta, ponieważ zabiegi w obrębie stopy uchodzą za bolesne we wczesnym okresie pooperacyjnym. Po zabiegu chory chodzi o kulach bez obciążania operowanej kończyny. Zalecane jest leżenie z nieco uniesioną kończyną dla zmniejszenia obrzęku i krwiaka, choć niektóre metody pozwalają na niemal natychmiastowe obciążanie operowanej stopy. Po okresie ustalonym przez lekarza można obciążać stopę w specjalnym obuwiu. Powrót do zwykłego obuwia następuje zwykle między 6 a 9 tygodniem po zabiegu.

[/spoiler]

Zespół cieśni kanału nadgarstka  – choroba polegająca na zaburzeniu funkcji nerwu pośrodkowego, objawiająca się najczęściej drętwieniami w zakresie kciuka, wskaziciela, palca środkowego i przylegającej do niego połowie palca serdecznego. Objawy początkowo dyskretne, pojawiające się  w nocy nasilają się i dołącza się do nich zanik mięśni drobnych ręki. Przyczyną  tego jest ucisk na nerw w obrębie nadgarstka. Zabieg polega na przecięciu więzadła pod którym przebiega nerw.

Jeśli nie doszło do trwałego uszkodzenia nerwu z powodu zbyt długiego odraczania zabiegu, powrót jego prawidłowej funkcji następuje w ciągu od kilku dni do kilkunastu tygodni.

Chory po zabiegu najczęściej nie wymaga unieruchomienia i może od razu wykonywać czynności operowaną kończyną z wyłączeniem dużego obciążenia siłowego.

Łokieć tenisisty – zespół bólowy łokcia od jego bocznej lub niekiedy przyśrodkowej strony. Przyczyną jest uszkodzenie przyczepów mięśni. Charakterystyczną cechą są dolegliwości nasilające się po wysiłku oraz spoczynkowe.